16 leuke en handige functies die Apple heeft geschrapt

Apple geeft ons veel, maar neemt tegelijkertijd ook veel weg. Functies die Apple als overbodig ziet, zien vaak een einde tegemoet dat doet denken aan dat van Lodewijk XVI. En hoe langer je al werkt met Apple, hoe meer dingen je op een gegeven moment hebt zien verdwijnen. Hieronder werpen we een blik terug op allerlei leuke functies die Apple door de jaren heen heeft geschrapt. Al hebben wij nog altijd hoop dat sommige weer terugkeren!

In september kondigde Apple de iPhone­ 14 Plus aan, wat het definitieve einde van de compacte iPhone betekende. En dat terwijl we met de komst van de iPhone­­­ 12 mini nog dachten dat de kleine iPhone weer een toekomst had. Helaas was dit wegens flink tegenvallende verkoopcijfers toch niet het geval.

Dat is best jammer. Het idee van Steve Jobs dat een iPhone handzaam moet zijn en het gehele scherm met je duim bereikbaar moet zijn, was zo gek nog niet. Met enkel modellen vanaf 6,1-inch is dat idee definitief de deur uit.

Een sociaal netwerk dat helemaal draait om de muziek die je beluistert en de artiesten die je volgt: iTunes Ping moest ‘the next big thing’ worden. Maar uiteindelijk werd het een flop. Toch is het geen slecht idee en zou het best kunnen werken – als het niet verwerkt zit in zo’n slecht programma als iTunes.

Lang hield Apple ervan om af en toe een cadeautje weg te geven. Zo had je de gratis iTunes Single van de Week, de 12 Days of Christmas-app die tijdens de kerst iedere dag een app of nummer weggaf en later kwamen er regelmatig gratis apps beschikbaar via de Apple Store-app. Die tijden zijn nu helaas voorbij, maar met de inflatie van dit jaar zou het best weer welkom zijn.

Hier hoeven we niet veel over te schrijven. Koptelefoons met draadjes zijn gewoon fijn: ze zijn nooit leeg, klinken (potentieel) een stuk beter en kosten veel minder dan hun draadloze broertjes. En wat dacht je van externe microfoons? Of de aux-aansluiting van je stereo? De koptelefoonpoort is simpelweg erg praktisch en we missen hem nog steeds op onze iPhones en iPads.

We beginnen met een lastige term: skeuomorfisme. Dit is een designstijl waarbij het ontwerp iets ‘echts’ nabootst. Het was ooit de basis van Mac OS X en iOS: een Notities-app met geel lijntjespapier, glanzende metalen vensters en menu’s, een papierversnipperaar die de kaartjes in je Wallet (toen nog Passbook) vernietigt … Apple maakte het behoorlijk bont. En dat had toch iets charmants.

Nadat Jony Ive in 2012 de leiding kreeg over softwaredesign bij Apple, ging het roer om. iOS 7 bracht in 2013 het vlakke design dat we nu nog steeds hebben en OS X Yosemite deed een jaar later hetzelfde voor de Mac. Ook mooi, maar soms verlangen we stiekem toch naar het ‘gezellige’ ontwerp van vroeger. Gelukkig begint neumorfisme, een mix van skeuomorfisme en plat design, langzamerhand een trend te worden. Nu Apple nog!

De jaren negentig waren een gekke tijd wat computerdesign betreft. Beige plastic werd langzamerhand vervangen door doorzichtig kleurrijk plastic en hippe patroontjes vulden het virtuele bureaublad. Dat speelse karakter is inmiddels zo goed als verdwenen: zelfs de kleurrijke iMac is een beetje … gewoontjes.

Waar zijn de tijden van de bolle iMac en de hippe iBook? Of de ‘vriendelijke’ Macintosh? Of de iPods in alle kleuren van de regenboog? Apple speelt het qua design vaak op ‘safe’ om een zo groot mogelijk publiek aan te spreken. Maar het zou ze sieren om weer iets meer te durven.

Een drukgevoelige sensor in het scherm van je iPhone en Apple Watch: het werd ooit als een revolutionaire functie geïntroduceerd. Maar inmiddels is 3D Touch weer helemaal verdwenen. Dat is best jammer: even je scherm harder indrukken om bij multitasking te komen, een mailtje snel in te zien of een Live Photo te bekijken was eigenlijk best handig.

Goed, de meeste 3D Touch-functies zijn nu toegankelijk door je vinger wat langer op het scherm te leggen. En dat werkt ook prima. Maar op de Apple Watch is het een groter gemis, omdat veel knoppen die voorheen te vinden waren door even hard te drukken nu meerdere tikken vergen om te ­vinden.

2008 was hét jaar voor lampjes op de MacBook. Aan de voorkant zat een ademend ledje om aan te geven dat hij in de rustmodus stond: superzen. Aan de zijkant zat een rij ledjes die de batterijstatus aan konden geven: superhandig. En aan de achterkant lichtte het Apple-logo op: supermarketing. Tegenwoordig zit er alleen nog een lampje naast de webcam, de rest is verdwenen. Geef ons onze ledjes terug!

Hé, maar Touch ID is toch helemaal niet écht weg? Klopt: je vindt het op de iPad mini, iPad Air, iPhone SE en álle MacBooks. Maar we zouden de vingerafdrukscanner ook graag weer op de ‘premium’ iPhones willen zien!

Dan gewoon onder het scherm, zoals die ­Android-mensen al jaren gewend zijn. Want ja, Face ID is erg handig, maar we zijn geen fan van het ongemakkelijk boven je iPhone hangen om hem te ontgrendelen wanneer hij op tafel ligt.

De overstap van Windows naar Mac was ooit echt een ervaring. Opende je je Mac voor het eerst, dan werd je begroet door een hip introfilmpje met nog hippere deuntjes, zoals Exodus Honey van Honeycut of Eple van ­Röyksopp. Je wist direct dat je écht iets anders in huis had dan een Windows-machine!

De digitale kroon van je Apple Watch (dat wieltje aan de zijkant) werd vroeger een stuk beter benut. Net als bij een echt horloge was het op de Watch mogelijk om de tijd naar voren of naar achteren te verstellen, maar daarbij deden al je complicaties direct mee. Zo kon je dus terug in de tijd om bijvoorbeeld te zien hoe het weer eerder op de dag was of naar voren in de tijd om je komende afspraken te zien. En dat allemaal zonder flux capacitor.

Vanaf OS X Yosemite kon je widgets kwijt in het berichtencentrum van je Mac. Sinds macOS Big Sur is er zelfs een volledig widgets-menu als je op de tijd klikt. Ooit was het anders: in de goede oude tijd hadden we nog Dashboard.

In het Dashboard leefden je Mac-widgets in een schermvullend menu, waarbij je alle widgets kon plaatsen waar je wilde. Die flexibiliteit heb je nu wel in iOS, maar niet meer in macOS! Dat is de omgekeerde wereld. Hopelijk brengt macOS 14 daar verandering in.

De Plus-modellen van de iPhone 6, 6s, 7 en 8 hadden een handig trucje: een landschapsmodus voor het beginscherm. Dit betekent dat het beginscherm met daarop al je apps meedraaide met je iPhone, net als op de iPad. Dat was best handig, met name als je telefoon in een camera- of navigatieklem zat. Door de notch komt deze functie waarschijnlijk niet meer terug: die zou dan in de weg gaan zitten.

In de tijd voor de App Store maakte Apple nog veel meer apps dan nu. Wat dacht je van Aperture, een professioneel fotobewerkingsprogramma voor de Mac? Of iPhoto voor het beheren van je fotobibliotheek, iWeb voor het maken van je eigen website en iDVD voor het branden van dvd’s? Goed, iWeb en iDVD zijn nu vrij achterhaald, maar iPhoto en Aperture waren een plezier om te gebruiken. Daar kan Foto’s toch niet tegenop.

Het werd tijdens de presentatie van de iPhone in 2007 nog met trots door Steve Jobs getoond: Cover Flow. Door de iPhone horizontaal te houden in de iPod-app – die inmiddels is opgesplitst in Muziek, Video’s en Podcasts – verschenen al je albums als cd-doosjes naast elkaar.

Door erop te tikken, draaide het album om en kreeg je een lijst met alle nummers, ook zoals bij een cd-doosje. Apple was zelfs zo’n fan van Cover Flow dat het in de Finder terechtkwam, waardoor je ook op deze hippe manier door je bestanden kon scrollen.

Apple maakte van 1997 tot 2007 een flinke sprong: van afhankelijk zijn van Microsoft Internet Explorer op de Mac, naar het uitbrengen van Apple Safari op Windows. Helaas was dat laatste avontuur van korte duur. In 2012 werd Safari namelijk weer exclusief voor Apple-apparaten.

Maar eigenlijk was het best handig om Apple’s browser op Windows te gebruiken, want zo had je toegang tot dezelfde iCloud-tabbladen en bladwijzers als op je iPhone en iPad. Tegenwoordig doet Safari zelfs nog meer met de cloud, met dank aan de leeslijst, tabgroepen, extensies en meer. Dat zouden we graag ook weer op Windows willen zien.