Maak een film in de filmstijlen van je favoriete regisseurs

Het is eenvoudiger om te leren hoe je een bioscoopfilm in elkaar zet dan je denkt. Door bekende regisseurs na te bootsen, krijg je al snel een beeld van wat de goede films van de slechte onderscheidt. Plus leer je film- en monteertechnieken. Daarom laten we hier zien hoe je de filmstijlen kunt nabootsen van je drie favoriete regisseurs: Wes Anderson, Edgar Wright en Quentin Tarantino. Veel filmplezier!

Voordat je aan de slag gaat met je film, is het handig om te weten hoe je het meeste uit de camera van je iPhone haalt. Gelukkig voor jou hebben we al eens een handleiding gemaakt over hoe je je iPhone als filmcamera kunt inzetten. Al kun je hem ook als pdf downloaden via de volgende link.

Materialen

Natuurlijk is het ’t leukst om te werken met je eigen beelden, maar het kan soms handig zijn om wat stockvideo’s te downloaden om mee te experimenteren. Daarvoor adviseren de site pexels.com, waar je duizenden gratis video’s vindt om mee te beginnen. Zoek je naar bijpassende muziek die je gratis mag gebruiken, dan zijn ­incompetech.com en ­freemusicarchive.org een uitkomst.

Zo maak je shots die direct in het oog springen.

Er zijn weinig regisseurs die zo’n kenmerkende stijl hebben als Wes Anderson. Neem je een willekeurige scène uit een van zijn films, of zelfs maar een foto van een scène, dan is het bijna altijd direct te herkennen. Dat komt niet alleen door de opvallende kleuren die hij gebruikt, maar ook precies uitgedachte decors en het perspectief van de camera spelen hierbij een grote rol.

Het resultaat is een extreem stilistisch beeld dat echt zijn best lijkt te doen om zo onnatuurlijk en theaterachtig mogelijk te zijn, en die overdrevenheid past dan weer precies bij de personages en verhalen in de films zelf. Doordat Wes Anderson’s stijl zo kenmerkend is, is het ook het gemakkelijkst na te bootsen. Daarom beginnen we dan ook bij hem!

Zo frame je als Wes Anderson

Het meest kenmerkende onderdeel van een shot van Wes Anderson is het hoge ‘recht toe recht aan’ gehalte. Hij werkt bijna altijd met rechte perspectieven. In de bovenstaande afbeelding kijk je vlak tegen de muur, en heeft de muur links ook precies een hoek van 90 graden. Er zijn ook shots waarbij je vlak tegen de hoek van een kamer kijkt – maar dan hebben we eigenlijk wel alle shots van Anderson besproken.

Dit wordt ook volgehouden als de camera beweegt. Die beweegt in een rechte lijn ten opzichte van de achtergrond, of draait exact 90 of 180 graden. Wil je dus filmen in de stijl van Anderson, dan moet je nogal een Pietje Precies zijn met je camerabewegingen.

Niet alleen de kamer is in dit shot heel recht, maar ook alles wat zich erin bevindt. Let op de pagina’s op de tafel, de telefoons erachter, de houding van Bill Murray en de objecten elders in het shot: niks staat scheef ten opzichte van de camera. Je bent dus niet alleen afhankelijk van je filmkunsten, maar ook van een set die ingericht is op de meest onnatuurlijke wijze mogelijk.

Wes Anderson werkt vaak met een heel duidelijk kleurenpalet. Zo zie je in dit shot met name geel, bruin en turquoise/oxley. Alles is hierop aangepast: de kleding van Murray, de kleur van de muren, het gebruik van een grote hoeveelheid hout, en zelfs de normaliter witte velletjes papier op het bureau zijn een beetje gelig geworden.

Dit effect bereik je grotendeels met je shot zelf door de kleuren van alles in je frame met elkaar te matchen. Maar ook tijdens het monteren. Daarover lees je zo meer.

Wanneer je je shots hebt gemaakt (of hebt gedownload) kun je met het monteren de stijl van Anderson afmaken. Wij zetten de belangrijkste aspecten waar je op moet letten op een rij, aan de hand van iMovie op de Mac. Heb je een professioneel bewerkingsprogramma, dan heb je nog wat meer creatieve vrijheid, maar zitten de genoemde opties wel op een iets andere plek.

Kleuren

De perfecte kleuren die je uit een moderne camera haalt, moet je nog flink corrigeren om het nostalgische effect van een Wes Anderson-film na te bootsen. In iMovie vind je onder de Fragmentfilter-knop (drie overlappende bolletjes) boven de preview van je video een handig filter om mee te beginnen: ‘Klassiek’. Hiermee maak je alle kleuren een stuk geliger.

Je kunt ook zelf aan de slag gaan met de kleuren via de knop met het kleurenpalet. Daarbij is het met name van belang om (van rechts naar links) de kleurtemperatuur te verhogen, de saturatie iets te verhogen, en het contrast af te laten nemen.

Titels

Bij het tonen van een titel bij het wisselen van een scène houdt Anderson ervan om klassieke lettertypes zoals Futura te gebruiken. Vaak gepresenteerd op iets als een landschapsshot, een effen kleur, of een fysiek object zoals een boek. Daar kun je ook een moderne twist van maken, met een iPad als oppervlak voor je tekst.

Hoe dan ook moet je shot lekker statisch zijn – zowat het enige wat hoeft te bewegen zijn de filmkorrels (die je overigens kunt vinden onder de Fragmentfilter-knop). Klik in iMovie links op ‘Titels’, en kies voor ‘Gecentreerd’. Klik dubbel op de tekst om hem aan te passen, kies voor het lettertype Futura, en zorg ervoor dat de ‘V’-knop blauw is om vette letters te tonen.

Maak je titel extra mooi door hem een kleur te geven die ook in je shot voorkomt. Of kies juist iets totaal contrasterends. Dit doe je met de kleurknop helemaal rechts.

Letterbox

Wes Anderson speelt vaak met de aspectratio van zijn films. Zo zie je in ‘The Grand Budapest Hotel’ dat hij bij het wisselen van tijd ook wisselt van beeldverhouding. Scènes in het verre verleden zijn haast vierkant, terwijl scènes in de jaren tachtig een standaard widescreen-formaat hebben.

In iMovie is het niet mogelijk om je eigen beeldverhouding te kiezen, dus moet je een soort ‘overlay’ maken die je op je tijdlijn zet om hetzelfde effect te krijgen. Die maak je via icreatemagazine.nl/letterbox. Kies je resolutie, ga naar het gewenste beeldformaat en klik op ‘Generate>Download’. Zet het bestand boven op de clips in je tijdlijn, en kies onder de ‘Bijsnijden’-knop voor ‘Snij bij tot vullend’.

Waar Wes Anderson met name visueel herkenbaar is, is Edgar Wright dat op het gebied van monteerwerk. Wright weet vaak van hele simpele dingen toch iets interessants te maken. Een personage dat van hartje Londen naar een dorpje afreist, zou de gemiddelde regisseur vastleggen met wat saaie luchtbeelden van een rijdende auto of trein.

Wright pakt zo’n scène heel anders op in ‘Hot Fuzz’. Zo laat hij snelle close-ups zien van een afnemend telefoonsignaal, het hoofdpersonage dat in slaap valt op het perron en wordt gewekt door z’n volgende trein. En het dak van een taxi in de stromende regen om de trieste staat van z’n bestemming vast te leggen.

Ook maakt Wright fantastisch gebruik van muziek, geluidseffecten en komische overgangen om je aandacht continu vast te houden. Kortom: wil je je toekomstige kijker geboeid houden, dan heb je zeker iets aan de lessen die je uit zijn films kan halen.

Knippen op de maat

In zijn film ‘Baby Driver’ opent Wright met een spectaculaire achtervolgingsscène, waarin een stel overvallers de politie van zich af probeert te schudden. Allemaal terwijl ‘Bellbottoms’ van de The Jon Spencer Blues Explosion op de achtergrond speelt.

Het knappe aan deze scène is dat bijna alles op het ritme van de muziek is. De bewegingen van de auto, de sirenes van de politie, de stoplichten, de ‘sjoefgeluiden’ van tegenliggers, het klappen van de banden op een spijkermat … Ook op kleinere schaal is dit na te bootsen. Hoe je dat doet, lees je verderop.

Dramatische close-ups

Natuurlijk kun je iets normaals als het tappen van een biertje heel conventioneel filmen, maar waarom zou je er niet iets boeiends van maken? Wright laat vaak de camera érg dicht bij het onderwerp komen. Zo wordt in ‘The World’s End’ het tappen van vier biertjes voor een groep vrienden haast vanuit het glas gefilmd voor extra dramatisch effect.

Door dit soort basale scènes op zo’n aparte manier te filmen, houd je je publiek wakker. En met de iPhone 13 Pro en iPhone 14 Pro is dit extra gemakkelijk na te doen, door hun speciale macromodus voor filmen van dichtbij.

Binnen en buiten het frame

Wil je een personage of een object introduceren of juist uit het frame laten verdwijnen? Ook dat kan op een boeiende manier. Wat dacht je van een binnenkomend telefoontje dat opeens met uitgestoken arm in beeld verschijnt, of iemand die letterlijk uit het frame rent? Voeg hier een grappig geluidseffect aan toe, en je maakt ook hiermee iets onverwachts van iets voorspelbaars.

Hoewel het misschien nog een stap te ver is om een halve stad af te sluiten voor het filmen van een achtervolgingsscène, is het knippen van je film op de maat van muziek wél iets wat je zelf uit kunt proberen. Dit is met iMovie zo gepiept, aan de hand van de zogenaamde waveform van je muziekspoor. Wij leggen stap voor stap uit hoe je dat doet.

Begin met het importeren van een muziekbestand. Dit kan direct vanuit Finder door een muziekbestand naar je iMovie-tijdlijn te slepen, of via ‘Archief>Importeer media’. Zorg ervoor dat er een duidelijke beat in de muziek zit.

Bekijk nu hoe de muziek eruitziet op je tijdlijn. Vaak herken je al in de golfvormen wanneer de muziek opbouwt of even pauzeert, en hoe het verloop van de beat is. Aan de hand hiervan weet je waar je je clips moet zetten.

Sleep nu de clips van je film naar de juiste momenten op de tijdlijn. Het maakt niet uit dat de clips in het begin nog niet helemaal matchen met de muziek: dat passen we later nog aan.

Nu je clips staan, kun je direct op de spatiebalk drukken om te zien en te horen waar je shot afgeknipt moet worden. Zoom vervolgens in op de tijdlijn met de schuifregelaar rechts, en zet het afspeelstreepje op die plek.

Met de pijltjestoetsen kun je ook nog per beeldje je lijn opschuiven. Wel zo handig om het exacte punt te vinden waar je het beeld wilt knippen. Druk vervolgens op de toetsen command+B om de clip te splitsen.

Verwijder het gedeelte achter de afspeellijn door het te selecteren en op de backspace-toets te drukken. Vervolg nu de vorige stappen totdat je al je clips op de maat hebt geknipt.

Goed plannen is het halve werk

Niets is zo vervelend tijdens het knippen op de maat dan erachter komen dat je muziek toch nét wat te lang was voor de clips die je had, en je dus met een loos stuk muziek komt te zitten aan het einde. Probeer daarom voordat je begint al rekening te houden met het shot waarmee je wilt eindigen.

Je kunt dan van achter naar voren werken, en waar nodig de muziek aan het begin inkorten. Met name met soundtrackmuziek kun je namelijk beter de muziek later inzetten, dan de grote finale aan het einde wegknippen.

Het klinkt op papier niet heel aantrekkelijk om een film te kijken met een dialoogscène van meer dan twintig minuten, maar toch weet Quentin Tarantino juist dat soort scènes extreem spannend te maken. De magie van Tarantino is dat hij nooit voor de voorspelbare route kiest, maar juist constant het wiel opnieuw uitvindt.

Hierdoor krijg je scènes waarvan je verwacht dat ze de ene kant op gaan, die dan toch weer een aparte draai maken. Ook al zie je die draai inmiddels wel komen, weet je nooit wélke kant hij op gaat. Nu is het een kunst op zich om zulke scripts te schrijven, dus kunnen wij geen masterclass geven over hoe je dit zelf doet. Al zou kunstmatige intelligentie je daarbij kunnen helpen.

Wat we wel kunnen doen, is voorbeelden geven van hoe jij je film kunt opbouwen en een onverwachte wending geeft. Zo breng je toch een vleugje Tarantino naar je eigen beelden.

Onthul een geheim

Zoals Hitchcock ooit zei: maak je een scène van vijf minuten met mensen die praten over honkbal, en laat je aan het einde plots een bom ontploffen, dan is je publiek even in shock. Maar vertel je nog voordat het gesprek begint dat er over vijf minuten een bom gaat ontploffen, dan zal het publiek alleen nog maar die spanning voelen.

Quentin Tarantino heeft deze tactiek duidelijk overgenomen in zijn films. Denk bijvoorbeeld aan ‘The Hateful Eight’, waarin het publiek al weet dat de koffie vergiftigd is voordat de meeste personages het weten. Het onthullen van ‘het geheim’ van de scène maakt de kijker geïnteresseerd om te zien wat er gebeurt.

Zooms en close-ups

Het is voor Tarantino heel gebruikelijk om een scène erg lang te laten duren. Dit verveelt echter niet door de opbouwende spanning, doordat personages allemaal hun eigen belangen hebben, of geheimen hebben die soms wel en soms niet bekend zijn voor het publiek. Hierin speelt Tarantino ook behoorlijk met het camerawerk.

Hoe hoger de spanningen oplopen, hoe intenser de shots worden met close-ups en zooms. Werk daarom ook met close-ups van gezichten om reacties vast te leggen, of langzame zooms richting een personage (bijvoorbeeld met de telelens van je iPhone), om dit effect te bewerkstelligen. Verderop lees je hier meer over.

Doe een belofte

Wanneer je aan het begin van je een scène een belofte doet, heb je je publiek direct te pakken. Denk bijvoorbeeld aan de opening van ‘Pulp Fiction’, waarin twee mensen aan een tafeltje in een wegrestaurant aan het bespreken zijn dat ze iets gevaarlijks gaan doen. Direct ben je als kijker benieuwd wat de twee van plan zijn, en wanneer dit duidelijk wordt wil je het zien gebeuren ook.

Met deze techniek kan de opbouw van je film nog zo traag zijn; het zaadje is geplant en de aandacht van de kijker heb je.

Draai je scène om

Natuurlijk kun je bepaalde clichés in je film gebruiken – dat is bijna niet vermijden. Maar door hier een nieuwe twist aan te geven, maak je je film alsnog verrassend. Nu is bij Tarantino de twist bijna altijd een extreem gewelddadige schietpartij, dus de kans is vrij groot dat dit niet helemaal in jouw film past. Toch kun je kijken of je een ander soort twist kunt toepassen.

Dit kan iets simpels zijn als een visueel grapje. Om terug te komen op Edgar Wright: in de openingsscène van ‘Baby Driver’ wijst de bijrijder in de auto naar voren om aan te geven dat ze moeten vertrekken, maar rijdt de auto tegen je verwachting in achteruit. Een twist kan dus zo groot of zo klein zijn als je maar wilt.

Tarantino maakt doorgaans gebruik van twee soorten zooms: de snelle zoom, zoals bij het introduceren van personages of het accentueren van actie, en de langzame zoom, die wordt ingezet om een realisatie of intens dialoog nog dramatischer te maken. Beide zooms kun je gemakkelijk met je iPhone nabootsen. Je kunt hiervoor de normale Camera-app gebruiken, of de Filmic Pro-app.

Open de Camera-app, en swipe naar de modus ‘Video’. Sleep nu je vinger over de zoomknoppen (0,5x/1x/2x) om soepel te zoomen tussen de verschillende zoomniveau’s.

Daarbij stopt de camera wel altijd even op de ‘vaste’ zoomniveau’s van iedere lens op je iPhone. Dit zie je niet als je tijdens het filmen dramatisch snel inzoomt op een gezicht, maar bij langzamere zooms wel. Wil je dit voorkomen, dan kun je beter gebruikmaken van Filmic Pro.

In Filmic Pro is het mogelijk om je iPhone uit zichzelf te laten zoomen tot een bepaald niveau. Hierdoor is de overgang van het ene naar het andere zoomniveau erg soepel. Het enige nadeel is dat je niet kunt kiezen hoe snel de zoom verloopt: die heeft altijd dezelfde snelheid.

Open Filmic Pro, en kies linksonder de knop met het enkele bolletje. Tik dan rechts op ‘zoom’, en tik op de grote cirkel rechts op je gewenste zoomniveau. De camera zoomt nu soepel tot dat niveau in.

Deze scènes móét je als aspirant-regisseur gezien hebben..

Achtervolging (‘Baby Driver’)

Het is één van de sterkste intro’s van de afgelopen jaren: de openingsscène van Edgar Wright’s ‘Baby Driver’. Het introduceert het personage Baby, die achter het stuur van z’n rode bolide een nummer op zijn iPod opzet. Nadat zijn compagnons een bank hebben overvallen, springen ze bij hem in de auto en volgt er een bloedstollende achtervolging met de muziek als leidraad.

Werkelijk alles is op het tempo van de muziek: de cuts, de stuurbewegingen, de sirenes van de politie, het wisselen van de stoplichten en nog veel meer kleine details. De scène eindigt zelfs tegelijk met het nummer, waarin verder niet geknipt is. Het is het ultieme voorbeeld van de speelse manier waarop Wright met geluid omgaat.

Ondervraging (‘Inglourious Basterds’)

Spanning opbouwen kan Quentin Tarantino als geen ander, en een geweldig voorbeeld daarvan is de eerste scène uit ‘Inglourious Basterds’. Hierin ondervraagt Hans Landa, een officier van de SS, een Franse boer. Het gesprek begint traag: Landa drinkt een glas melk, vraagt of hij zijn pijp mag roken, en is verrassend aardig.

Maar wanneer je als kijker te zien krijgt dat de boer een Joodse familie onder zijn vloer laat onderduiken, neemt de spanning toe. De akelige manier waarop Landa de waarheid probeert los te wrikken over de onderduikers, de boer wiens masker je ziet breken, en het steeds dramatischer ogende camerawerk maken deze scène één van de beste uit de carrière van Tarantino.

Het kunstwerk (‘The French Dispatch’)

In ‘The French Dispatch’ wordt een klein krantje per artikel ontleedt, waarbij elk artikel zijn eigen scène krijgt. Het artikel uit de kunstsectie is een stuk langer dan de fictieve hoofdredacteur eigenlijk had gewild, maar wordt intact gelaten omdat het zo goed geschreven is. En daardoor is de scène ook een stuk langer dan de rest.

In de scène wordt het verhaal beschreven van een gevangene die wordt opgehemeld tot wereldkunstenaar, en de hoge verwachtingen van het meesterwerk dat hij in de gevangenis gaat maken. Met name de onthulling van het kunstwerk en de reactie erop zijn typisch Wes Anderson, en zijn naast vermakelijk gewoon érg sterk gefilmd.

Foto’s: Sony (‘Baby Driver’), Universal (‘Inglourious Basterds’), 20th Century Studios (‘The French Dispatch’)