Het leven zónder Apple Watch
Lees verder na de advertentie
Ik noem het altijd de secundaire arbeidsvoorwaarden van een tech-redacteur: de niet aflatende stroom van de nieuwste gadgets die je moet uitproberen om er een review over te schrijven. Met als keerzijde dat je de producten uiteindelijk altijd weer moet inleveren. Nu zag ik daar bij de Apple Watch eerlijk gezegd niet zo heel erg tegenop. Ik droeg het horloge weliswaar bijna een jaar lang trouw, maar als iemand me vroeg of ik het ook zélf zou aanschaffen, dan antwoordde ik daarop uiteindelijk altijd ontkennend.
Want wat mis je nu zonder Apple Watch? Notificaties die net zo goed op je iPhone binnenkomen? Sportstatistiekjes die je er keer op keer aan herinneren dat je geen atleet bent? De tijd, die je ook op je telefoon, Mac en klok ziet? Een dag zonder iPhone: ik moet er niet aan denken en ga terug naar huis als ik merk dat ik hem vergeten ben. Maar een dag zonder Apple Watch klonk me niet al te beangstigend in de oren en dus deed ik hem zonder al te veel tegenstribbelen af. En nu, ongeveer een maand later, mis ik hem. Niet de hele tijd, maar – eens even tellen – toch al gauw … tientallen keren per dag!?
Dit zijn de momenten dat ik misgrijp op mijn ondergewaardeerd klokje.
Notificaties
De Apple Watch is een fantastische manier om je te attenderen op binnenkomende berichten en andere notificaties. Je moet het wel goed instellen, want je wilt geen horloge dat pulseert bij elk hartje dat je via social media ontvangt. Ik mopperde altijd op de Watch omdat je meldingen vaak alsnog moest openen op je telefoon om ze goed te kunnen zien. Een bericht beantwoorden op de Apple Watch is bovendien een omslachtige klus, als het überhaupt mogelijk is.
Wat ik me niet realiseerde, was dat ik door mijn Watch stukken minder op mijn telefoon keek. Eén onopvallende blik op mijn pols (an sich al een pluspunt tijdens bijvoorbeeld vergaderingen of sociale gelegenheden) was genoeg om te concluderen dat mijn iPhone gewoon in mijn broekzak kon blijven zitten. Nu ben ik weer steeds afgeleid: als ik die telefoon dan toch in handen heb, bekijk ik het complete bericht en beantwoord ik het vaak ook meteen. Om daarna ook nog een hele riedel apps te checken …
Aanmoedigingen
Ik weet heus wel dat je minstens één keer per uur even moet gaan staan wil je geen iPad-bochel of Mac-nek kweken. Maar het werkt toch beter als je horloge je daarop wijst en je vervolgens ook nog beloont voor je goede gedrag. Op de Apple Watch moet je dagelijks drie Activiteit-ringen zien vol te krijgen. Slaag je daarin, dan heb je voldoende bewogen, getraind en gestaan. Daar komt dan nog bij dat je bij bepaalde prestaties, bijvoorbeeld het verpletteren van een persoonlijk record, medailles verdient. Dus ging ik met liefde ’s avonds nog een blokje om totdat alle ringen gevuld waren.
Ik móét een doel hebben om van die bank af te komen. Nu ben ik nog steeds wel te porren voor een wandeling, maar daar moet nog altijd een doel tegenover staan. Zonder Watch is dat al snel iets als ‘een chocoladereep met honderd calorieën per kubieke centimeter bij de buurtsuper’.
Sporten
Een aantal keren per week klim ik op de spinningfiets. De eerste keer dat ik dat deed met een Apple Watch was een doffe ellende. Mijn calorie- en hartslagtellertje stak akelig schril af bij dat van de fanatiekere spinners – van die mannen met gladdere benen dan de mijne en gesponsorde wielrenbroekjes. Na een aantal trainingen viel het kwartje en vergeleek ik mezelf niet meer met anderen maar met de beste versie van mezelf. Ik keek naar het aantal verbrande calorieën alsof het een topscore in een spel was. Vorige les 625? Dan nu 650. Moet ik wel wat zwaarder trappen tijdens het laatste nummer, net even over mijn grenzen heen. Zonder horloge verleg ik mijn grenzen minder snel.
Gespreksopener
Vaste prik na het sporten met een Apple Watch: een willekeurige sporter in de kleedkamer die me vroeg wat ik nou precies verbrand had tijdens de les. Daar loog ik dan altijd glashard over, maar daar gaat het nu niet om. De Apple Watch was bijzonder vaak het startpunt voor een bizar gesprek met een wildvreemde. Niet alleen bij de sportschool, maar ook op het station, op feestjes of waar dan ook. Mensen zijn knetternieuwsgierig naar die ‘Apple-Fitbit’. Ik vond het een prettig bij-effect want het leverde goede verhalen op, vooral als ik Android-adepten tegen het lijf liep.
Nog heel veel vaker
En zo baal ik tientallen keren per dag dat ik geen Apple Watch meer draag. Zomaar een paar voorbeelden?
Mijn MacBook Pro ontgrendelde altijd al automatisch als ik en mijn Watch in de buurt kwamen, nu ben ik daarvoor aangewezen op Touch ID. Niet dat je daar nu zo moe van wordt, maar het is toch weer een extra handeling die je moet verrichten.
Ik maakte (veel vaker dan ik ooit toe zou hebben gegeven) gebruik van de Ademhalings-app – omstanders hebben niet eens in de gaten dat je een minuut lang in een soort van meditatieve toestand verkeert.
Ik checkte héél vaak het weer en was daarmee een wandelende buienradar. Nu laat ik me steeds verrassen door een bui. En hoe vaak ik tegenwoordig misgrijp als ik wil weten hoe laat het is …
Ik mis zelfs de Toy Story-wijzerplaat – met de T-rex die verlegen naar je zwaait – als ik bij de bushalte voor de zoveelste keer check of de bus er niet al had moeten zijn. En de andere passagiers knopen geen gesprek meer met me aan, maar staren stoïcijns voor zich uit of op hun iPhone.
Tóch maar een Apple Watch kopen?
Maar om nu acuut een Apple Watch te kopen? Daarvoor moeten er toch echt nog een paar dingen gebeuren. Ten eerste wil ik er een die mobiel internet ondersteunt, zodat ik er onderweg mee kan bellen, streamen en appen zonder dat er een iPhone in de buurt is. De Apple Watch Series 3 kan dit, maar deze specifieke versie is nog niet in Nederland verkrijgbaar. Ten tweede zou het beantwoorden van berichtjes net zo snel en efficiënt moeten kunnen als op de iPhone, maar dat is op iedere Apple Watch nog behelpen. Tot die tijd zit er niets anders op dan die fantoomtrillinkjes op mijn linkerpols te negeren.
Deze review komt uit iCreate 96.
Praat mee
0